Indies, ese ¿movimiento?


Hola, 

Hace tiempo que quiero escribir sobre el movimiento de escritores Indies (de independientes), pero cada vez que tenía claro qué quería decir aparecían nuevos personajes en escena, o se producían cambios importantes sobre la percepción que tengo de este movimiento.

Mucho se ha escrito ya sobre él como para que yo explique ahora de que se trata. Mi amiga Blanca Miosi, un hallazgo genial, y otros compañeros de paraguas como Puri Estaril, Fernando Gamboa, Marta Querol, Josep Capsir, David de Pedro, Frank Spoiler,... entre otros (¡somos muchos!) ya han hecho referencia a este movimiento con mucho más detalle y acierto del que yo vaya a explicar aquí.

Por mi parte he de reconocer que nunca me he sentido cómodo en un grupo, ni siquiera de vecinos. Inmediatamente soy aceptado o invitado a formar parte de un colectivo siento que si existe un grupo de gente que piensa igual que yo, seguro que estoy equivocado, y en ese mismo instante comienzo a buscar nuevos puntos de vista. Es automático. Me pasa en todo, con los amigos, con la política, con el deporte, con cualquier tema con el que me sienta identificado, aún por mucho que haya luchado por llegar a él, en cuanto huelo a tres más que parecen pensar como yo me entran unas ganas terribles de cambiar de amigos, de partido, de animar otro equipo o rezar a otro Dios (si rezara…).

Por este motivo siento un tanto de pudor al hablar de este movimiento que se compone de un grupo de escritoras y escritores que publicamos directamente en las plataformas que nos lo permiten, y que hoy en día son numerosas, siendo la más conocida la omnipresente y omnipotente Amazon. Este grupo de escritores, sin contar con el apoyo de una empresa que nos promocione, lo hacemos de forma artesanal con todos los medios a nuestro alcance, principalmente la buena fe y las redes sociales, aunque cada vez parece que lo vamos haciendo mejor y más organizados.

No por ello desmerece el resultado, ojo, porque son docenas de miles de descargas las que se producen de nuestras novelas, aunque no puedo dejar de reconocer que sufro una profunda sensación de endogamia cada vez que publicito, a mis pocos y sufridos seguidores, la lista de novelas que pueden comprar, a precios escandalosamente asequibles, en Amazon. Una lista que la componen las obras de una serie de gente con quien facebooqueamos y nos tuiteamos como si nos conociéramos de toda la vida, y que creo (sin duda alguna) que es lo mejor de pertenecer a este grupo. 

También me produce una cierta preocupación, y porqué no decirlo, un tanto de vergüenza no haber leído apenas ninguna de estas novelas (salvo alguna excepción), entra las que se engloba una parte de mi escasa y mísera obra, sin saber si es bueno o no que me identifiquen con ellos,  o peor aún, a ellos conmigo. 

Con respecto a la venta, en mi caso particular no he notado ninguna diferencia entre pertenecer a un grupo o a una editorial. Las ventas de mis novelas se encuentran en estado de letargo desde hace meses, desde el momento que decidí vender los derechos de mi segunda novela, El péndulo de Dios, a Ediciones B, a la que entró por la puerta lateral (más bien una que tienen al fondo...) y donde se ha quedado en estado de hibernación, primaveración, veranización y otoñación hasta el día que recupere los derechos. Pero dicho esto, la pertenencia a un grupo de gente tan variada, de edades, sexos, estilos, gustos y procedencias tan distintas, me gusta. Me hace sentir bien esa proximidad que dan las redes sociales al mismo tiempo que permaneces en la más absoluta distancia, sin compromisos más allá de los que puedas asumir de buen grado. Aprovechándonos los unos del esfuerzo de los otros, los otros de la tirada de los unos, y todos de la inercia que se está consiguiendo en común. Me gusta.

Me gusta ver que si entras en la página de Fernando Gamboa, todo un fenómeno, o de Blanca Miosi, en la parte inferior de la pantalla hay una pestaña que dice “Customers Who Bought This Item Also Bought” aparecen mis novelas, como advirtiendo al lector, ¡ojo, si has comprado ésta, no te puedes perder las de este tipo! ¡Los otros ya lo han hecho!

He leído comparaciones, que no comparto en absoluto, entre este movimiento y otros de generaciones anteriores. No creo que estemos, ni por asomo, en capacidad de representar ningún momento ni circunstancia especiales, como sí lo hicieron otros movimientos literarios del pasado, y lo harán los de verdad en el futuro. Quizá en unos años, de esta marea de escritores Indies, se cribe un grupo de cinco o diez autores con calidad suficiente para enarbolar la bandera de un movimiento literario real, y no únicamente tecnológico o comercial, pero todavía siento que estamos lejos de ver algo así.

Uno de los problemas de la auto publicación es que no exige mayor control que el propio, y eso lastra la calidad de una parte importante de las obras. Historias que con un poco de ayuda profesional habrían resultado escritos de gran calidad, se quedan, por desgracia, a un paso de conseguirlo. 

En la industria se nos conoce como friquis, seguramente con bastante razón, yo mismo lo soy con disimulado orgullo. Pero que un buen número de obras publicadas bajo el sello de Indies no cumplan con los requisitos mínimos de calidad, sin duda ayuda a esta percepción. 

Por fortuna existe un factor que los Indies sí dominamos, y es el respeto al lector. La cintura suficiente como para reconocer cuando nos hemos equivocado, cuando una portada no está a la altura, o un texto necesita ser repasado de nuevo, y la predisposición absoluta para hacerlo. El cariño al eslabón más importante de la cadena y que durante años ha estado olvidado: el lector.

Acabo con dos pequeñas preguntas:

¿Cuántos escritores de éxito comparten, copian, responden o tuitean con sus lectores?

¿Cuántos trabajadores, que sacan horas de sueño para escribir, comparten, copian, responden o tuitean con sus lectores? 

Comentaris

Manuel Reyes ha dit…
"Quizá en unos años esta marea de escritores Indies cribe un grupo de cinco o diez autores con calidad suficiente para enarbolar la bandera de un movimiento literario, y no únicamente tecnológico o comercial, pero todavía siento que estamos lejos de ver algo así."

¿Por qué están lejos? Mi opinión es que no hay una corriente artística, una ola común, porque están más preocupados en la difusión de la obra que en la confección de la narrativa, de los caminos posibles en el argumento y en el descubrimiento del estilo. La gran mayoría de indies son aceptables redactando pero carecen de una identidad individual reconocible al momento de leer los textos.

Y es comprensible que estén preocupados por la difusión pero el otro lado también importa... aunque no parecen percibirlo.

¿Es necesario ese movimiento? Sí lo es porque el estigma de ser indie es grande y relacionado con la falta de calidad en muchos aspectos, como bien mencionas en tu post.

Saludos.
Hola, Jordi.

Puede que lo "innovador" sea este movimiento literario totalmente descontrolado que propicia Internet.

Estamos acostumbrados a que los cambios se produzcan en los textos, en las tramas, por escritores geniales. Y de pronto aparece Internet como un elemento nuevo, perturbador, que permite romper con todo lo establecido y dado por bueno en la industria del libro hasta el momento.

Seguramente ya existen esos escritores capaces de innovar con sus textos, pero es posible que aún no sea su momento. Ahora es el momento donde se rompen los moldes de la industria del libro; y cuando en el futuro se hable de nuestro tiempo, se hablará de los escritores que contribuyeron a romper esos moldes.

Supongo que ese moviento artístico que por naturaleza todos echamos de menos ya está en marcha, aunque de forma soterrada y sin que nos demos cuenta.

Un abrazo.
Carmen Grau ha dit…
Interesante, Jordi. Veremos qué guiso sale de todo lo que se está cociendo. Y tus novelas en papel y publicadas por editorial, ¿qué tal van?
Jordi Díez ha dit…
Muchas gracias Manuel y "e-writer", gracias por pasaros por aquí y aportar con vuestras ideas, que comparto plenamente.
Saludos,
Jordi Díez ha dit…
Hola Carmen,

Qué bueno verte por aquí!!! Muchas gracias por tu visita. Por cert, encara regalimo babes del teu article. Et confesso que fa tot just ara cinc anys vaig decidir que volia viure com tu ho estàs fent. Per aconseguir-ho lo primer era "sortir" del sistema, i pagar tots els deutes que tenia. Ja anem pel bon camí, tot i que la vida fa que ens tornem a embolicar una mica, i ara començo a veure l'oportunitat real de fer un viatge d'uns anys amb el nostre fill. Ja t'aniré dient, però em vaig emocionar molt en llegir-te.

Con respecto a lo que me comentas de la novela y de las ventas en papel, bueno..., sin duda que la editorial no apostara demasiado en promoción de la misma se ha notado. Se hizo una tirara inicial no demasiado grande, y cuando se agote, pues se agotó. De hecho creo que ya está agotada en la mayor parte de los puntos de venta y que no se puede encontrar, pero es lo que hay.

De todas formas todo está muy complicado, y haber mantenido la novela en los primeros lugares de Amazon tampoco se habría producido porque las listas se renuevan.

En fin, vamos a ver cuando llegue el primer estado de ventas qué me cuentan.

Moltes gràcies per passar per aquí, de veritat !!
Carmen Grau ha dit…
Què bé, Jordi! Seguiré les teves aventures d'aprop. A mi m'agrada molt viure així. He tingut sort a la vida, mai m'he endeutat, però també he de dir que no he tingut mai casa ni hipoteca. Ho vaig intentar però era superior a mi, em lligava massa a un lloc i no m'agrada. Encara els amics em diuen que hauria d'invertir, però jo penso que em compraré l'autocaravana. Per cert, sempre passo per aquí perquè estic suscrita al teu blog i m'arriba directament al correu. Ja veus: et segueixo ;-) Petons!!
Blanca Miosi ha dit…
Excelente y clarificador post, Jordi.
Quisiera recordales a los que aún piensan que publicar a través de una editorial es la única manera de conseguir prestigio, que he leído novelas publicadas por buenas editoriales que dejan mucho que desear.
Algunas son buenas pero se pierden en la marea de publicaciones que diariamente inundan las librerías.
Es por eso que un grupo de autores independientes hemos unido fuerzas para elevar nuestra voz y hacernos escuchar por los lectores, sé que no todos los que forman parte del grupo tienen la excelencia como norte, lo cual es lamentable desde todo punto de vista, pero creo que es más por ignorancia.
Como dije en una entrevista:
Loas escritores no siguen consejos, deben tropezarse con sus propias piedras.
Esto va también para ti Jordi. Sé que las listas son muy inestables y se van renovando, pero creo que ya hubieras llegado al primer lugar y quedado allí por mucho tiempo. Pero eres un aventurero de corazón...
Josep Capsir ha dit…
Hola, Jordi:

Comparto contigo muchas de las sensaciones que mencionas. A veces el sentimiento de pertenencia a algo da un poco de vértigo, aunque algunas personas necesitan pertenecer a algo para sentirse seguros.
No somos comparables con la Generación del 98 ni con la del 27 y diría que tampoco con el boom literario de los años 70'.
Como he leído por aquí, somos fruto de un cambio tecnológico y muchas de nuestras obras hubiesen quedado olvidas en un cajón y en múltiples papeleras de editoriales, pero sí, creo que hay algo que nos diferencia de otros movimientos y es ese sentimiento de unión, de compartir y departir, de hacer partícipes a los lectores de un feedback que no existía hasta el momento.
Recuerdo a un escritor, también actor, que en una presentación de su libro envió literalmente "a la mierda" a uno de sus fans. Los autores Indies somos diferentes, nos vamos a tomar unas cervezas con nuestros lectores a la salida de una presentación.
Y gracias por la mención.
Un saludete!
Jordi Díez ha dit…
Hola Blanca,

Muchas gracias por pasarte por aquí.

Tienes casi TODA la razón, creo que te equivocas en que no sólo "Los escritores no siguen consejos, deben tropezarse con sus propias piedras", pues pienso que es aplicable a todo el género humano...

Yo debía tropezar con esa piedra para comprender. Veremos qué y cuánto he aprendido para la próxima.

Muchas gracias por tus palabras, son sumamente importantes para mí.

Besos amiga,
Jordi Díez ha dit…
Hola Josep,

¡Gràcies per passar per aquí!

Realmente se me hace cuesta arriba la pertenencia a un grupo, pero si había de ser alguno, ¡éste es el mejor!

Un abrazo, Josep.

Entrades populars d'aquest blog

‘Punta Cana 7 noches’: Guarionex, un tipo duro, todo un Philip Marlowe a la dominicana.

La historia de Villa Arriba y Villa Abajo

El cumpleaños de Quim

Gracias, República Dominicana

10 motivos para no comprar un Kindle y 1 argumento desesperado