Fins aviat.

Hola,

Desde niño siempre vi en las películas una figura que en mi vida no existía, un personaje que por más que yo mirara a mi alrededor nunca aparecía. No es que lo echara de menos, pero durante algunos años, sobre todo en mi niñez, lo deseé porque tener uno te hacía más importante, más héroe de película.

Ese personaje era el enemigo, y todos lo que se preciaran en algo lo tenían. Los indios, los vaqueros, los detectives, los ladrones, los deportistas, los jueces, los presos, incluso los vecinos de una urbanización a las afueras de New York, todos tenían uno que marcaba de una forma tan brutal sus vidas que se convertía en la esencia y motivo de las mismas. Yo escogí uno, un niño que se llamaba Miguel Angel y que tenía una mancha de pelo en la muñeca. Le gustaba la misma niña que a mí y recuerdo que bajé una vez un juego de destornilladores de mi padre y le clavé uno en la mano para que fuésemos enemigos. Ahora no lo recuerdo muy bien, pero creo que me dio un par de bofetadas y ahí se acabó el único enemigo que tuve.

Sin embargo ahora me doy cuenta de que sí he tenido, y tengo, un gran enemigo, sin duda el único que me ha acompañado siempre, al único que no podré vencer y el que me ha motivado toda la vida.

Empecé a luchar contra él incluso antes de nacer, porque lo hice con siete meses. Tenía una prisa enorme por salir a ver que había del otro lado. Desde entonces no he parado de correr. Siempre he corrido, siempre he luchado contra el único rival digno, contra el tiempo. Declinaban a coro los Modernos, "Tiempo, asesino cobarde que matas huyendo ..."

Ahora me ha vuelto a vencer, y con mi derrota se ha sobrevenido otra de más dolorosa, la aceptación de la incapacidad. Me siento bastante decepcionado conmigo mismo por este desenlace, pero no he sabido hacerlo mejor, de verdad. Lo único que puedo decir es que he fallado a la gente que me importa de verdad, y no sé cómo arreglarlo. No he podido cumplir las expectativas, no he sabido ser amigo y he hecho daño. Es evidente que no podré echar para atrás y arreglarlo, pero sí que he decidido tomar alguna pequeña solución al respecto.

Primero de todo pedir perdón, perdón al Josep i la Montse, a la Julia, a quien quiero como si fuera de mi propia familia y a quien no olvido nunca, al Miguel Ángel, al periquito del Ginés, a la Mise, a la Sandra, a la Nati, al Marc, a mi mejor amiga Xesca, a mi amado padre, y a todos los que saben que deberían estar en esta lista.

El arrepentimiento es real, y las disculpas también. No son para despertar ningún tipo de sentimiento más allá de la aceptación de quien soy.

Lo segundo que he decidido es cerrar este blog. No volveré a escribir más, por lo menos durante un tiempo y a no ser que tenga algo realmente importante que decir.

El otro día recibí un comentario de un lector que me avergonzó profundamente. Se clavó con el de mi amigo Miguel Ángel en la memoria, y desde allí me han martilleado la conciencia con la cadencia de un metrónomo a toda velocidad. La diferencia entre los primeros artículos y los últimos es brutal, la misma que hay entre la persona que era y en la que me he convertido. Un tipo zafio, irónico, egoísta, egocéntrico y carente de los sentimientos mínimos. ¿Pero qué coño me he creído? Lo siento. Pero estoy contento, y doy gracias a ese comentario anónimo que me ha abierto los ojos de golpe. Voy a ahogar al sapo sumergido para que no vuelva a aparecer más.

Y tercero, tardaré días en volver a casa.

Las puertas esta vez estarán abiertas sólo de entrada, no de salida. Así que estáis todos invitados a compartir un poquito de sol y palmeras con nosotros.
Un abrazo a todos y a todas.

Aprovecho este último post para desearos un año 2008 lleno de aventura, vida y crecimiento.

A10,

Jordi.

Comentaris

Anònim ha dit…
Ei Jordi, imaginem que tens raons de pes per haver decidit deixar d'escriure per una temporada, des de dospeixos et podem dir que ho trobarem realment a faltar ja que gairebé cada dia entràvem en aquesta pàgina per saber una miqueta més de tu i la Luz.

Esperem i desitgem que t'ho repensis i tornis a escriure ben aviat, fins aleshores a veure si ens pots enviar el teu email i així estem en contacte des de l'altre punta del món.

Una abraçada enorme per tu i la Luz. Ahh per cert, molt bon Nadal per tots dos també.
Anònim ha dit…
Hola Jordi,
He de confesar-te que m'ha sobtat i entristit la lectura d'aquest escrit, però entenc que és un decisió meditada.
Desitjo que després de la tempesta torni la calma i amb ella els teus escrits, esperaré aquest moment.
Una abraçada molt forta per a la Luz i per a tu. Bon any amics!
Joan, Mariona, Júlia i Carme
Júlia Macushla ha dit…
... una llàstima!!
Que tingueu molt bon any!!!!!!!!
petons
Júlia
Anònim ha dit…
Gostei muito desse post e seu blog é muito interessante, vou passar por aqui sempre =) Depois dá uma passada lá no meu site, que é sobre o CresceNet, espero que goste. O endereço dele é http://www.provedorcrescenet.com . Um abraço.

Entrades populars d'aquest blog

‘Punta Cana 7 noches’: Guarionex, un tipo duro, todo un Philip Marlowe a la dominicana.

La historia de Villa Arriba y Villa Abajo

Gracias, República Dominicana

El cumpleaños de Quim

10 motivos para no comprar un Kindle y 1 argumento desesperado